|
|
ચરણાકુલ
|
|
|
કર્તા: જે.વી. એસ. ટેલર
|
|
|
| ૧
|
ઈહ લોકે છે સુખ દુ:ખ ભેળાં, કડવું, મીઠું બેઉ મળેલાં;
|
|
|
દિન પછવાડે થાય અંધારું, વધવા પર ઝટ થાય ઘટારું.
|
|
|
| ૨
|
મિત્ર મળે ને થાય વિજોગા, હર્ષ પછી પીડાના ભોગા;
|
|
|
એ જ નિયમ છે ભૂતળ ઠામે, નિર્ધન ત્યાં ને ધનધામે.
|
|
|
| ૩
|
અશુભ વિના શુભ કોણે જાણ્યું? નિરસુખ દુ:ખિયું કોણે માન્યું?
|
|
|
ખેડૂત ગયા પર લાભ વળે છે, થંભ સહ્યાથી તાજ મળે છે.
|
|
|
| ૪
|
પ્રભુના નભતાં ધીરજ થાશે, ધીરજથી આશા ઉપજાશે;
|
|
|
ખોટ ગયા પર લાભ વળે છે, થંભ સહ્યાથી તાજ મળે છે.
|
|
|
| ૫
|
ધાકે નભતાં ધીરજ થાશે, ધીરજથી આશા ઉપજાશે;
|
|
|
આશા ટકે તો અનુભવ આવે, અનુભવ જૂઠી શરમ તજાવે.
|
|
|
| ૬
|
શરમ ગયે મન મહિમા ધારે, નિત નિત સ્વર્ગ તણું સંભારે;
|
|
|
સહન થકી ગુણ એમ વધે છે, અન્યો અન્ય ફળો ઊપજે છે.
|
|
|
| ૭
|
નર પરખી નૃપ સૈન્ય સજે છે, વીર લહી સંગ્રામ મચે છે;
|
|
|
પણ પ્રભુ જુએ છે જોદ્ધાને, કરે, સહે શું રણને ઠામે?
|
|
|
| ૮
|
જે દળિયો સત ઝાલી રાખે, સ્વર્ગ તણું સુખ તે તો ચાખે;
|
|
|
ભેળ વિના ગતિ ત્યાં મળવાની, સુખની પ્રાપ્તિ અમિશ્ર થવાની
|
|
|
| ૯
|
દેહ ન જોશો દુ:ખ થતાંમાં, આત્મિક ગુણ પ્રગટે પીડામાં;
|
|
|
દૈહિક દબતાં આત્મિક દીપે, દુ:ખિત ધાએ દેવ સમીપે.
|
|
|
| ૧૦
|
જ્યમ જયમ બૂતળ બંધન તૂટે, ત્યમ મન દાસપણાથી છૂટે;
|
|
|
લૌકિક મંડપ તો પડતામાં, સ્વર્ગિક વાસ મળે મહિમામાં.
|