| ૧
|
હે ખડક અનાતન ! મુજ માટે તું ચિરાયો છે ખરે !
|
|
|
એ ફાટની આંતરગુહામાં આડ ને આશ્રો જ દે;
|
|
|
વહ્યાં કૂખથી જે રક્ત-જળ ઔષધ બેવડું બને,
|
|
|
માફી મળે મુજ પાપની, ને પાપ શાસન તે ટલે.
|
|
|
| ૨
|
મુજ હાથના પરિશ્રમ સૌથી ધર્મપાલન નહિ થશે,
|
|
|
અવિરામ વહે આંસુ અને આતુર આસ્થા ઘણી હશે;
|
|
|
તોપણ બધાંથી પાપનું ના પ્રાયશ્વિત્ત કદી થશે,
|
|
|
બચાવ માત્ર હાથ તારે તું એકલો જ બચાવશે.
|
|
|
| ૩
|
ખાલે છું, નિરાધાર છું, વળગું હવે તુજ થંભને,
|
|
|
નગ્ન છું પોશાક માગું, કૃપા ચાહું છું આ સમે;
|
|
|
તુચ્છ છું ને ઝરણ પાસે આવું છું હું દોડીને,
|
|
|
તો ધો મને, તારક ! હવે, નહિ તો મરું છું આ સમે.
|
|
|
| ૪
|
શ્વાસ છેલ્લો હોય જ્યારે, કે મૃત્યુમાં આંખો ઢળે,
|
|
|
ઊડું અજાણી વાટમાં જોઉં તને ન્યાયાસને;
|
|
|
હે ખડક સનાતન ! મુજ માટે તું ચિરાયો છે ખરે !
|
|
|
તુજ આંતરગુહામાં એ સમે આશ્રિત થવા દે મને.
|