| ૧
|
અરે ! આ સ્તંભની પાસે, મસીહનાં આ વગોણાં શાં?
|
|
|
નર્યો ધિક્કાર ને નિંદા ! અરિનાં ક્રૂર મે'ણાં શાં?
|
| ૨
|
અરિના ક્રૂર ઠઠ્ઠાની, સખત વરસી રહી ઝડીઓ !
|
|
|
જીવનના નાથને થંભે, ખીલાની વજૃ સમ કડીઓ !
|
| ૩
|
"બચાવ્યા અન્યને એણે," અરિનું એ કથન સાચું !
|
|
|
છતાં નિજને બચાવ્યો ના, ખરે ! એ પણ તદ્દન સાચું !
|
| ૪
|
બચાવ્યો હોત પોતાને, પ્રભુએ થંભ વિદારી !
|
|
|
બચી ના હોત આ દુનિયા, નરકના દંડથી ભારી !
|
| ૫
|
થયો ના હોત જો દુ:ખી, દરદનો ભોમિયો ત્રાતા !
|
|
|
દરદ ને દુ:ખ દુનિયાનાં, કહો, શી રીતથી જાતાં?
|
| ૬
|
લીધું મૃત્યુ વધાવીને ! જીવન-અમૃત વહાવીને !
|
|
|
ઊઠયો છે ઘોરથી ત્રાતા, અરિ સહુને નમાવીને !
|